infiltracecapaciteit

Infiltracecapaciteit (ook wel infiltratiecapaciteit) is de maximale snelheid waarmee water vanuit het oppervlak de bodem kan binnendringen onder specifieke omgevingsomstandigheden. Het geeft de potentiële infiltreerbare snelheid weer, waarmee infiltrace onder ideale of betere omstandigheden kan plaatsvinden. Wanneer de valtende neerslagintensiteit hoger is dan deze capaciteit, treedt meestal oppervlaktesafvoer op en ontstaat runoff.

De factoren die de infiltratiecapaciteit bepalen zijn onder andere de bodenkiezel- en textuurkenmerken (geleid door porositeit en doorlatendheid), bodemstructuur en -habitus, vochttoestand voorafgaand aan de infiltrace, organische stofinhoud, en de aanwezigheid van aardslagen of hard crusts. Ook vegetatie, landgebruik, bodembegroting, en menselijke verstoringen zoals bodembewerking of verdichting hebben invloed. Temperatuur en crustvorming kunnen tijdelijk de capaciteit verhogen of verlagen.

Infiltracecapaciteit verandert in de tijd: bij aanvang kan deze hoog zijn en na verloop van tijd afnemen totdat een evenwicht of verzadiging is bereikt. In hydrologische modellen wordt vaak gesproken over een initiële infiltratiecapaciteit (bij aanvang) en een asymptotische of stabiele infiltracecapaciteit. Voor praktische toepassingen worden modellen als Horton en Green–Ampt gebruikt om de afname van infiltratiecapaciteit over tijd te beschrijven.

Metingen van infiltratiecapaciteit vinden plaats met infiltrace- of infiltermeettechnieken, bijvoorbeeld met een infiltrometer (dubbelring, enkelring) of veldproeven. De gemeten capaciteit wordt gebruikt in toepassingen zoals stedelijke drainageplanning, landbouwirrigatie en bodembescherming om te begrijpen hoeveel water in de bodem kan infiltreren versus hoeveel als runoff verloren gaat.