weefstabiliteit

Weefstabiliteit is een begrip uit de biomedische wetenschappen dat verwijst naar het vermogen van biologisch weefsel om zijn structuur en functie te behouden onder fysiologische belasting en gedurende processen zoals genezing, remodellering en ziekte. Het omvat zowel statische sterkte als tijdafhankelijke stabiliteit, oftewel viscoelasticiteit, en de weerstand tegen falen of beschadiging.

Belangrijke determinanten zijn de samenstelling en organisatie van de extracellulaire matrix (ECM), met name collageen en elastine, samen met water en celadhesies. Cross-linking door enzymen zoals lysyl-oxidase versterkt de stijfheid en stabiliteit maar kan veranderen met veroudering en ontsteking. Cel-ECM interacties en matrixremodellering door enzymen zoals MMPs beïnvloeden continu de weefselstabiliteit. Factoren zoals vochtgehalte, temperatuur en inflammatoire signalen spelen eveneens een rol.

Het mechanisch gedrag van weefsel is vaak viscoelastisch: onder belasting vertoont het zowel elastische als tijdsafhankelijke vervorming, met mogelijke verharding of verzwakking na verloop van tijd en bij overbelasting. Faledomeinen omvatten scheurvorming of ruptuur wanneer de belasting de sterkte of kwaliteit van de ECM overschrijdt.

Toepassingen en meetmethoden: weefstabiliteit wordt beoordeeld met mechanische tests zoals trek-, druk- of schuiftesten, indentation en rheologie om modulus en fasenveranderingen te bepalen. Imaging-technieken zoals elastografie en MRI/CT kunnen regionale stabiliteit in vivo weergeven, terwijl biochemische assays de ECM-samenstelling en cross-links meten.

Praktische relevantie: weefstabiliteit is cruciaal bij wondgenezing en littekenvorming, de integratie van implantaten en bij weefselengineering. Verlies van stabiliteit draagt bij aan degeneratieve aandoeningen, veroudering en veranderde mechanotransductie die tumorprogressie kan beïnvloeden.