integratie

Integratie verwijst in de wiskunde naar het proces van het bepalen van een integraal. Een onbepaalde integraal levert een antiderivaat op, terwijl een definitieve integraal de som of de oppervlakte onder een kromme uitdrukt. De klassieke definities berusten op limieten en Riemann-sommen; het fundamenteel theorema van de calculus verbindt differentiëren en integreren. Praktisch worden numerische methoden gebruikt, bijvoorbeeld de trapezetrule en de Simpson-regel, wanneer een primitieve niet in gesloten vorm bekend is.

Ook buiten de wiskunde wordt integratie gebruikt: in informatica en engineering betekent het samenbrengen van afzonderlijke onderdelen tot een werkend geheel. Systemintegratie of applicatie-integratie richt zich op interoperabiliteit tussen systemen, gegevens en bedrijfsprocessen. Middelen zoals API's, middleware en data-integratiepraktijken zorgen voor uitwisseling en samenhang. Doel is efficiëntere processen, betere gegevenskwaliteit en onderhoudsvriendelijkheid.

Sociaal-wetenschappelijk en beleidsmatig wordt onder integratie verstaan hoe nieuwkomers of minderheden volledig participeren in de samenleving. Dit omvat taalverwerving, arbeidsparticipatie, onderwijs en maatschappelijke inclusie, met aandacht voor gelijke kansen en sociale cohesie. Instrumenten zijn onderwijsbeleid, arbeidsmarktopportuniteiten en maatschappelijke betrokkenheid; evaluaties kijken naar indicatoren zoals werkgelegenheid, opleidingsniveau en deelname aan publieke activiteiten.

Overige betekenissen ontstaan in bedrijfsleven, technologie en geografische planning: integratie van bedrijfsprocessen (enterprise integration), gegevensintegratie uit meerdere bronnen en systeemintegratie in projecten en installaties. In al deze contexten gaat integratie over het in samenhang brengen van onderdelen zodat ze effectiever functioneren dan apart.