oppervlakte

Oppervlakte is de maat voor de twee-dimensionale omvang van een figuur of gebied in het vlak. Het geeft aan hoeveel ruimte er binnen de rand van een vorm aanwezig is en is afhankelijk van de afmetingen, niet van de vorm zelf. Oppervlakte wordt vaak gebruikt om de grootte van een oppervlak te vergelijken of te plannen.

In het meetstelsel wordt oppervlakte uitgedrukt in vierkante eenheden, zoals vierkante meter (m^2), vierkante centimeter (cm^2) of hectare (ha) voor landoppervlak. Voor elke vorm bestaan standaardformules om de oppervlakte te berekenen.

Voorbeelden van veelvoorkomende vormen: rechthoekig vlak heeft oppervlakte A = lengte × breedte (A = l × w); vierkant A = zijde^2 (A = a^2); driehoek A = 1/2 × basis × hoogte (A = 1/2 × b × h); cirkel A = π × straal^2 (A = πr^2); parallelogram A = basis × hoogte (A = b × h); trapezium A = ((b1 + b2) / 2) × hoogte.

Algemeenere vormen, zoals onregelmatige figuren of gebogen oppervlakken, kunnen via verdeling in eenvoudige vormen of met integrale berekeningen worden benaderd. Voor oppervlakken in drie dimensies is de oppervlakte de maat van de buitenkant van een voorwerp; in geavanceerde wiskunde wordt vaak gesproken van oppervlaktes (inhoud van S) en berekend met oppervlakte-integralen.

Toepassingen van oppervlakte komen veel voor in bouw, schilderwerk, landmeting, architectuur, geografie en ecologie, waar de grootte van een gebied of een oppervlak essentieel is voor planning, kostenberekening en ontwerp.