nutriëntenstatus

Nutriëntenstatus is de huidige beschikbaarheid en aanwezigheid van essentiële nutriënten in een systeem, ten opzichte van de behoeften voor groei, gezondheid en functioneren. De term wordt vooral gebruikt in twee contexten: in bodems en in menselijke of dierlijke voeding.

In bodems beschrijft nutriëntenstatus of planten voldoende nutriënten zoals stikstof (N), fosfor (P), kalium (K) en voedingsmicro‑nutriënten beschikbaar hebben. De status wordt bepaald door bodemkenmerken (pH, organische stof, klei‑ en zandtextuur), vocht en microbiële activiteit, evenals door beheerpraktijken zoals bemesting en gewasrotatie. Meetmethoden omvatten bodemtesten voor beschikbaarheid van N, P, K en micronutriënten, evenals bladanalyses die de opname in planten aangeven. Indicatoren zoals kritieke niveaus en sufficiëntieindices worden gebruikt om tekorten of overschotten te identificeren.

Beheer van de nutriëntenstatus in de bodem omvat regelmatige bemesting volgens bodem- en gewasbehoefte, onderhoud van een gezond pH‑niveau en organische stofgehalte, en monitoring op basis van herhaalde bodem- en bladtesten. Doel is een evenwichtige, duurzame beschikbaarheid die rendement en kwaliteit ondersteunt zonder verspilling of milieu-impact. Bij zorgvuldige planning kan men mineralisatie, immobilisatie en verliezen beperken en tegelijkertijd bodemkwaliteitsparameters behouden.

In de voedingswetenschap verwijst nutriëntenstatus naar de voedingstoestand van een organisme of populatie: de inname en het opslagniveau van essentiële nutriënten zoals ijzer, vitamine D, jodium en zink. Methoden omvatten voedingsregistraties en biomarkers die tekorten of excessen aan het licht brengen. Adequate nutriëntenstatus is cruciaal voor ontwikkeling, gezondheid en ziektepreventie, en vormt de basis voor voedingsrichtlijnen en interventies.