Huisstofmijtallergenen

Huisstofmijtallergenen zijn eiwitten afkomstig van huisstofmijten die in binnenluchtdeeltjes voorkomen en bij sommige mensen allergische reacties kunnen veroorzaken. In gematigde klimaten zijn de huisstofmijtsoorten Dermatophagoides pteronyssinus en Dermatophagoides farinae de belangrijkste bronnen. Mijten geven zich vooral voort en produceren allergenen in warme, vochtige omgevingen zoals slaapkamers en beddengoed. Ze leven in textiel, matrassen, meubels en tapijt.

De allergenen bevinden zich voornamelijk in uitwerpselen en lichaamsdelen van de mijt; besmet materiaal blijft lang allergisch actief. De belangrijkste huisstofmijtallergenen zijn Der p 1 en Der f 1 (cysteïneproteasen) en Der p 2 (een lipidebindend eiwit). Gezamenlijk kunnen deze proteïnen via inhalatie in de lucht komen en bij sensitisatie een rol spelen bij klachten.

Bij blootstelling kunnen symptomen optreden zoals jeukende ogen, loopneus, niezen en congestie (nasale klachten) of een astma-aanval bij gevoelige personen. Allergie voor huisstofmijt is een veel voorkomende oorzaak van allergische rhinitis en astma, met variatie tussen individuen en leeftijden.

Diagnose gebeurt meestal met een huidpriktest of bloedonderzoek naar specifieke IgE-antistoffen tegen huisstofmijtallergenen. Component-resolved diagnostics kunnen bepaalde allergen-eiwitten onderscheiden, wat de diagnose kan verduidelijken en behandeling kan helpen richten.

Behandeling richt zich op het verlagen van blootstelling en symptomatische medicatie. Adviezen zijn onder meer het verlagen van de relatieve luchtvochtigheid tot circa 40–50%, regelmatige wasbeurten van beddengoed op 60°C, het gebruik van anti-allergiehoezen voor matras en kussen, en regelmatig stofzuigen met een HEPA-filter. Verwijdering van tapijt en textiel oppervlakken kan ook helpen. Medicatie zoals antihistaminica, intranasale corticosteroïden en astmamedicatie kan nodig zijn, en in sommige gevallen kan immunotherapie (allergie-immunisatie) overwogen worden.