Emissiebronnen

Emissiebronnen zijn plaatsen, activiteiten of processen die uitstoot veroorzaken van verontreinigende stoffen of broeikasgassen in de atmosfeer. Ze kunnen natuurlijk optreden of door menselijke activiteiten worden veroorzaakt. In de milieuwetenschappen wordt vaak onderscheid gemaakt tussen directe uitstoot vanuit een bron en de bredere bronnen van activiteit die tot emissies leiden. Het begrip wordt veel gebruikt in luchtkwaliteits- en klimaatbeleid, emissie-inventarisaties en risicobeoordelingen.

Bronnen kunnen onderverdeeld worden in verschillende categorieën. Punt- of puntbronmerken verwijzen naar specifieke locaties waar de uitstoot geconcentreerd is, zoals een industriële installatie, een energiecentrale of een afvalwaterzuivering. Lijnbronnen ontstaan door verplaatsing langs een lijn, zoals wegen, spoorwegen en vliegvelden. Gebieds- of diffuse bronnen komen voort uit activiteiten die over een gebied verspreid plaatsvinden, bijvoorbeeld stedelijk verkeer, landbouwpercelen of natuurbranden. Bronclassificaties kunnen ook onderscheid maken tussen stationaire bronnen (vast op één plek) en mobiele bronnen (meegedragen door voertuigen).

Welke stoffen het betreft varieert per sector, maar bekend zijn broeikasgassen zoals CO2, methaan en lachgas, en luchtverontreinigende stoffen zoals stikstofoxiden, zwaveldioxide en fijnstof. Verantwoordelijkheid en beheer hangen af van nauwkeurige identificatie en kwantificering van emissies.

Emissies worden meestal vastgelegd in inventarisaties. Bottom-up benaderingen gebruiken emissiefactoren en activiteitendata om de uitstoot te berekenen, terwijl top-down methoden zich richten op metingen en modellering, soms ondersteund door satelliet- of luchtmeetnetwerken. Regelgeving en beleid baseren zich op deze gegevens om luchtkwaliteit te verbeteren en klimaatdoelstellingen te realiseren.