uitstoot

Uitstoot is de vrijgave van stoffen of energie in de omgeving door een bron. In het dagelijks taalgebruik verwijst het vooral naar verontreinigende stoffen die in de lucht terechtkomen, zoals koolstofdioxide (CO2), stikstofoxiden (NOx), zwaveldioxide (SO2) en fijnstof (PM). Ook geluid, warmte of waterafvoer kunnen als uitstoot worden beschouwd. Emissies ontstaan bij verbranding, industriële processen, vervoer en landbouw.

Emissies worden doorgaans gemeten en gerapporteerd in hoeveelheid per tijdseenheid, bijvoorbeeld tonnen per jaar, en in de lucht ook op basis van concentraties. Voor broeikasgassen wordt vaak gewerkt met CO2-equivalenten (CO2e) om de klimaatimpact van verschillende stoffen met elkaar te kunnen vergelijken. Internationale en nationale regelgeving verplicht het monitoren, rapporteren en soms reduceren van uitstoot. In de Europese Unie speelt het EU-emissiehandelssysteem (EU ETS) een belangrijke rol bij koolstofemissies bij grote bronnen; voor luchtkwaliteit bestaan grenswaarden voor stoffen zoals NO2 en PM, die ook in lidstaten worden bewaakt.

Reductie van uitstoot gebeurt via verschillende strategieën: energiebesparing, schonere brandstoffen, overstap op hernieuwbare energie, optimalisatie van productieprocessen en, waar mogelijk, koolstofafvang en opslag. Technologie en beleid dragen bij aan vermindering van zowel luchtverontreinigende stoffen als broeikasgassen, met positieve effecten voor de volksgezondheid en het milieu en op lange termijn voor klimaatverandering.

Zie ook: emissiehandel, luchtkwaliteit, CO2, PM2.5, broeikasgassen.