spiercellen

Spiercellen zijn cellen die gespecialiseerd zijn in contractie en samen met bindweefsel en zenuwvezels spierweefsel vormen. In het menselijk lichaam komen drie hoofdtypen spiercellen voor: skeletspiercellen, hartspiercellen en gladde spiercellen. Skeletspiercellen zijn lange, dwarsgestreepte vezels die ontstaan door fusie van myoblasten en bevatten meerdere kernen. Hartspiercellen zijn korter, vertakt en vormen een netwerk in het hart; ze beschikken over intercalated discs. Gladde spiercellen zijn spindelvormig en ontbreken dwarsstrepen; ze komen voor in de wanden van veel organen en bloedvaten.

Algemene structuur: spiercellen bevatten het sarcolemma, het sarcoplasma, en een netwerk van myofibrillen die bestaan uit sarcomeren met actine en myosine. Contractie berust op sliding filamenten; calcium afkomstig uit het sarcoplasmatisch reticulum die via de T-tubuli de sarcomeren bereikt, bindt troponine en zorgt voor koppelingen met myosine. Energie komt uit ATP; aerobe en anaerobe metabole paden spelen hierbij een rol.

Skeletspierfunctie en innervatie: skeletspiercellen reageren op motorische impulsen die via zenuwuiteinden bij de neuromusculaire verbinding acetylcholine vrijgeven. Contractie kan vrijwillig of reflexmatig verlopen. Bloedvaten en mitochondriën leveren zuurstof en brandstoffen; trainingsstatus bepaalt vezeltype-verdelingen en prestaties.

Verschillende types spiervezels: Type I (langzame, oxidatieve) en Type II (snelle, glycolytische) met subtypen IIa en IIx (in sommige bronnen IIb genoemd). Vezels kunnen veranderen door training; hypertrofie bij krachttraining; spiermassa neemt af met veroudering (sarcopenie) tenzij activiteit blijft.