skeletspiercellen

Skeletspiercellen zijn lange, cilindrische cellen die samen skeletspieren vormen. Ze zijn meestal multinucleaat en ontstaan door de fusie van myoblasten tijdens de ontwikkeling. In volwassen spieren dragen deze cellen bij aan vrijwillige beweging en houding, en worden ze ook wel myofibers genoemd.

Anatomisch gezien bestaan skeletspiercellen uit een omhulde plasmamembraan (sarcolemma) en een cytoplasma gevuld met myofibrillen. Die myofibrillen bestaan uit sarcomeren, de functionele eenheden van contractie, waarin actine- en myosinefilamenten aanwezig zijn. De contractie wordt gereguleerd door troponine en tropomyosine en vindt plaats volgens het sliding filament-model. Het sarcoplasmatisch reticulum en T-tubuli vormen triaden die Ca2+-ionen vrijlaten bij zenuwprikkeling, wat de contractie in gang zet.

Functioneel leveren skeletspiercellen kracht en beweging. Wanneer zenuwsignalen vanuit motorneuronen de neuromusculaire junctie bereiken, openen calciumkanalen en ontstaat een spiercontractie. Spierweefsel verbrandt energie via aerobe glycolyse en/of anaerobe routes, afhankelijk van het type spiervezel.

Vezeltypes variëren tussen spieren en mensen. Typisch onderscheiden we type I (langzame oxidatieve, uithoudingsvermogen), type IIa (snelle oxidatieve/glycolytische) en type IIb of IIx (snelle glycolytische, vatbaar voor snelle vermoeidheid). De verhouding van deze typen bepaalt eigenschappen zoals kracht, duur en vermoeidheid. Training kan vezelkenmerken beïnvloeden, waaronder het omzettingsvermogen tussen typen.

Ontwikkeling en regeneratie van skeletspiercellen verlopen via myoblasten en satellietcellen. In volwassenheid nemen deze voorlopers een rol bij herstel; het herstellend vermogen is beperkt en kan achteruitgaan met veroudering, waardoor spiermassa en functionele kracht afnemen bij saropenie.