mineralenopbouw

Mineralenopbouw verwijst naar de samenstelling en verdeling van mineralen in een stof, organisme of gesteente. Het begrip is relevant in de biologie, landbouw en geologie en beschrijft welke mineralen aanwezig zijn, in welke hoeveelheden en in welke chemische vormen.

In mensen en dieren wordt de mineralenopbouw bepaald door de inname van voedsel en de stofwisseling. Mineralen worden onderscheiden in macromineralen (zoals calcium, fosfor, kalium, natrium, magnesium, zwavel en chloor) en spoorelementen (zoals ijzer, zink, koper, mangaan, jodium, selenium, fluoride en molybdeen). Deze ionen spelen een rol bij botstructuur, vochtbalans, zenuwfunctie en enzymactiviteit. Aanbevolen hoeveelheden variëren met leeftijd, geslacht en levensfase; tekorten of overmaat kunnen gezondheidsproblemen veroorzaken.

In planten wordt de mineralenopbouw bepaald door opname uit de bodem en door de beschikbaarheid van mineralen zoals stikstof, fosfor, kalium, calcium, magnesium en zwavel, evenals sporenelementen als ijzer, mangaan, zink en koper. De opname wordt beïnvloed door bodem-pH, watertoegang en microbiële activiteit. Tekorten leiden tot groeiremming en kwaliteitsverlies; overmaat kan toxisch zijn.

In gesteenten en bodems bepaalt de mineralenopbouw de chemische en fysische eigenschappen, zoals hardheid, kleuring en reactiviteit. Gesteenten bestaan uit mineralen zoals veldspaat, kwartsen en pyroxenen. Analyse van mineralen gebeurt met technieken als röntgendiffractie (XRD) en inductief gekoppelde plasma-massaspectrometrie (ICP-MS).

Veranderingen in milieu, voeding en landgebruik beïnvloeden de mineralenopbouw. Monitoring en analyse leveren inzichten voor gezondheid, landbouwopbrengst en grondbeheer.