loessbodems

Loessbodems zijn bodems die zich hebben ontwikkeld uit loess, een windafzetting van fijnkorrelig silt. Loess komt op uitgebreide vlakten voor en vormt vaak dikke onderlagen. De bodemkleur is meestal geel tot geelbruin, en de structuur is over het algemeen kruimelig en goed te bewerken. Loessbodems verschillen door hun mainly siltige textuur en een relatief hoog calciumcarbonaatgehalte, wat invloed heeft op de pH en de bodemvorming.

De ontwikkeling van loessbodems vindt plaats nadat het loess is afgezet. Door pedogenetische processen ontstaan A-horizons met organische stof, gevolgd door illuvial- en accumulatieprocessen die leiden tot calcic of andere horizonvorming. Op plaatsen waar calciumcarbonaat uitgroeit, kan zich een calcic horizon (Bk) vormen; in sommige regio’s kan zelfs een geprononceerde cementatie voorkomen. De aanwezigheid van kalkhoudend loess geeft de bodems vaak een neutrale tot licht basische pH.

Fysisch en chemisch kenmerken: loessbodems bestaan voornamelijk uit siltdeeltjes, waardoor ze een losse maar stevige structuur hebben en over het algemeen goed draineren. Ze hebben een redelijke tot hoge opslagcapaciteit voor water, maar lager dan kleibodems. Door de textuur zijn ze gevoelig voor erosie wanneer ze open en ongevestigd blijven. Chemisch gezien kennen ze vaak een relatief hoge cation-uitwisseling (CEC) en een zekere calcium- en magnesiumrijke samenstelling, wat bijdraagt aan hun vruchtbaarheid.

Toepassing en beheer: loessbodems zijn historisch gezien vruchtbaar en geschikt voor landbouw, mits erosie wordt voorkomen en pH- en voedingsstoffenbeheer gebeurt (kalk, duurzame bemesting, gewasbescherming). In veel regio’s zijn ze kwetsbaar voor wind- en watererosie bij ontbloting. Loessbodems komen voor in diverse delen van Europa, Azië en Noord-Amerika en spelen een belangrijke rol in regionale landbouw- en landgebruikskeuzes.