laxiteit

Laxiteit is een Nederlands woord dat afhankelijk van de context verwijst naar een gebrek aan strengheid of aan strakheid, oftewel een losserheid. In medische literatuur en het dagelijks taalgebruik wordt het vaak gebruikt voor ligamentaire of gewrichtslaxiteit, terwijl in wet- en regelgeving de term duidt op onvoldoende handhaving of te zachte normen.

In de medische context beschrijft laxiteit vaak een situatie waarin bindweefsel en ligamenten minder stijf zijn, waardoor gewrichten een groter bewegingsbereik hebben dan gebruikelijk. Algemene gewrichtslaxiteit komt vaker voor bij kinderen en bij bepaalde populaties. Een veelgebruikte methode om laxiteit te evalueren is de Beighton-score, die voorstellen voor bewegen in verschillende gewrichten meett. Algemene laxiteit kan voorkomen bij syndromen zoals het vroege stadium van het Ehlers-Danlos-syndroom en bij hypermobiele-pectorale- of -spectrumstoornissen. Het onderscheid tussen niet-pathologische laxiteit en pathologische hypermobiliteit is klinisch belangrijk.

Clinisch kan gewrichtslaxiteit aanleiding geven tot vaker verstuikingen, subluxaties, chronische pijn en proprioceptieve stoornissen. Behandeling richt zich op versterking van spieren, proprioceptietraining en evenwichtsoefeningen, waarbij overmatig rekken meestal wordt voorkomen. In sommige gevallen kan ondersteuning door braces of orthesen nodig zijn. Een multidisciplinaire aanpak is geïndiceerd wanneer er een onderliggende bindweefselaandoening vermoed wordt.

In een beleids- of juridische context verwijst laxiteit naar gebrek aan striktheid of handhaving van regels. Dit kan leiden tot lacunes in naleving en risico’s voor veiligheid en gelijkheid. Het verbeteren ervan vraagt om duidelijke normen, toezicht en voldoende sancties, evenals communicatie richting betrokkenen.

Het woord is afgeleid van los, waarmee de kernbetekenis van losheid of gebrek aan strakheid wordt uitgedrukt. See also: hyerlaxiteit, Beighton-score, Ehlers-Danlos.