vermoed

Vermoed is de voltooid deelwoord van het Nederlandse werkwoord vermoeden, wat betekenen heeft als vermoeden of veronderstelling. Het wordt gebruikt om aan te geven dat iets wordt geloofd of vermoed op basis van onzeker bewijs, en dus nog niet als feit wordt beschouwd. In de dagelijkse taal kan het zowel als werkwoordsvorm als bijvoeglijk gebruikt worden, hoewel de vorm met vermoedelijk/vermoldelijk vaker opduikt voor “waarschijnlijk”.

Etymologie en verwante uitdrukkingen: vermoeden stamt uit het ouder Nederlandse werkwoord vermoeden en is verwant aan het Duitse vermuten en het Engelse to suppose. Het geeft een houding of stelling weer waarbij men aangeeft wat men denkt op basis van aanwijzingen, maar zonder definitief bewijs. Het bijwoordelijke tegenhanger vermoedelijk betekent “waarschijnlijk” en wordt veel gebruikt in beleids- en onderzoeksteksten.

Gebruik in zinnen: in juridische en journalistieke contexten komt het vaak voor in de vorm “Er wordt vermoed dat …” wat aangeeft dat er een vermoeden bestaat maar geen sluitend bewijs is. Het zelfstandig naamwoord is het vermoeden, bijvoorbeeld “het vermoeden van betrokkenheid” of “vermoedens van fraude.” De uitdrukking “de vermoedelijke verdachte” maakt gebruik van de verwante vorm vermoedelijk om aan te geven dat iemand als verdachte wordt beschouwd op basis van vermoedens.

Zekerheidsstelling en nuance: vermoeden wijst op onzekerheid en moet niet worden gelijkgesteld aan bewijs. In formele teksten wordt vaak onderscheid gemaakt tussen het vermoeden en het bewezen feiten. Verzoeken tot bewijs doorw8gaan vaak op het niveau van vermoedens en verklaringen. See also: vermoeden, vermoedens, vermoedelijk, vermoeden versus veronderstellen.