Geurvervuiling

Geurvervuiling, ook wel geurhinder genoemd, is het ervaren van geuren die als onaangenaam worden waargenomen en die hinder veroorzaken voor mensen, dieren en het milieu. Het gaat meestal om geurstoffen die in de buitenlucht voorkomen en die subjectief als sterk of storend worden beoordeeld, ook wanneer ze geen direct toxisch risico vormen.

Oorzaken zijn onder meer landbouwactiviteiten (mestopslag en drijfmest), industriële processen, afvalverwerking en riool- en waterzuiveringsinstallaties, composteeractiviteiten, en het transport en de opslag van chemische producten. Ook verkeersgerelateerde bronnen en open olie- of brandstoffen kunnen bijdragen aan geurhinder in stedelijke en landelijke gebieden.

Meting en regelgeving: Geur wordt doorgaans gemeten met olfactometrie, uitgedrukt in odor units per cubic meter (ou_E/m3). Deze methode volgt Europese standaarden zoals EN 13725. Beleidskaders bestaan op nationaal en lokaal niveau en hangen samen met meldingen van bewoners en overleg met bedrijven. Doel is het voorkomen of beperken van overlast.

Effecten: Geurhinder kan leiden tot klachten, verminderde woongenot en spanningen tussen omwonenden en bedrijven. Langdurige blootstelling aan hinderlijke geuren kan ook stress, hoofdpijn of misselijkheid veroorzaken, vooral bij gevoelige personen of kinderen. De perceptie van overlast is bovendien vaak afhankelijk van context en tijdstip.

Beheersing en mitigatie: Aanpak richt zich op broncontrole en efficiënte emissiereductie. Voorbeelden zijn dekking en afzuiging van opslagplaatsen, gesloten systemen bij verwerking en welzijn van dieren, en combinatie van luchtbehandeling zoals biofilters, scrubbers en actieve kool. Daarnaast spelen planningsmaatregelen en overleg met omwonenden een rol.

Geurvervuiling vraagt om een integrale aanpak die rekening houdt met economische belangen, leefkwaliteit en milieubescherming. Door doelgerichte maatregelen en transparante communicatie kan de hinder in veel gevallen beperkt worden.