verhardingen

Verhardingen vormen een verzamelterm voor duurzame oppervlakken die verkeer en activiteit dragen. In de Nederlandse en Vlaamse infrastructuur verwijzen verhardingen naar wegen, trottoirs, pleinen en andere bestrate terreinen, maar ook naar industriële en bedrijventerreinen. Ze zijn ontworpen om belasting, weersinvloeden en slijtage te weerstaan en tegelijk drainage en toegankelijkheid te waarborgen.

Materialen omvatten asfalt (asfaltbeton), beton (verhardingen van beton), klinkers en betontegels, en natuursteen. Er is ook permeabele verharding, zoals doorlatend asfalt, poreuze beton en betontegels met open ruimten, die regenwater makkelijker laat infiltreren. De onderliggende lagen bestaan meestal uit een fundering en een draagbaal van zand of granulaat.

Ontwerp en uitvoering: De keuze wordt bepaald door belastingen, klimaat, ondergrond en onderhoudsbeleid. Een goede verharding heeft drainage, afwatering en voldoende grip; kanten en opstaande randen voorkomen ophoping. Joints en dilataties nemen werking van temperatuurveranderingen op. Onderhoud kan bestaan uit repareren, schrapen, vernieuwen of renoveren; historisch verhardingen gebruiken traditioneel materiaal.

Toepassingen en beleid: In stedelijke centra, woonstraten, parkeervoorzieningen en industrieterreinen. Sommige gemeenten stimuleren permeabele verhardingen om hemelwaterafvoer te verminderen en de waterbalans te verbeteren, terwijl anderen prioriteit geven aan duurzaamheid en lage onderhoudskosten.

Onderhoud en duurzaamheid: Regelmatige reiniging, lekdichtingen, voegvulling en vervanging van versleten delen. Aandacht voor kras- of scheurvorming; vorst- en waterschade monitoren. Duurzaamheid bevorderen door hergebruik van materialen, lokale stenen en toepassing van permeabele systemen waar mogelijk.