Kopermijnbouw

Kopermijnbouw is het proces van het winnen van koperen ertsen uit de aardbodem en het omzetten ervan in koperproducten. Koperen ertsen bevatten doorgaans mineralen zoals chalcopyriet, borniet en chalcociet, die voorkomen in verschillende geologische contexten, waaronder porfierkopermijnen, sedimentaire kopermijnen en skarnvelden. Koper wordt wereldwijd gebruikt voor elektrische geleiding, energie-infrastructuur en bouwtoepassingen.

Mijnbouwmethoden variëren afhankelijk van de geologische setting. Open-pit mijnbouw wordt toegepast bij ertslagen die dicht bij het oppervlak liggen, terwijl diepere afzettingen meestal ondergrondse mijnbouw vereisen. Ondergrondse methoden omvatten kamer-en-zuilmijnbouw en stoping-technieken, waarbij gangen worden gegraven en ertsmateriaal uit de ondergrond wordt gehaald terwijl het resterende gesteente gestabiliseerd blijft.

Na winning wordt het ertsmateriaal gebroken en fijngemalen, en geconcentreerd door flotatie tot koperen concentraat. Dit concentraat kan worden gesmolten tot matte en vervolgens gezuiverd door elektrolyse of via solvent extractie en elektrowinning (SX-EW) tot zuiver koper. Oxide-afzettingen kunnen direct via SX-EW worden verwerkt.

De kopermijnbouw gaat gepaard met milieu- en veiligheidsuitdagingen, zoals watergebruik, afvalbeheer van tailings, luchtemissies bij smelten en hoge energievraag. Effectieve regelgeving en best practices richten zich op waterrecycling, terreinherstel en veilige opslag van afvalstoffen, evenals naleving van veiligheidsnormen en sociale afspraken met lokale gemeenschappen.

Belangrijke producenten zijn Chili en Peru, die samen een aanzienlijk deel van de wereldproductie leveren; daarnaast komen kopermijnen voor in China, de Verenigde Staten, Mexico en in verschillende landen in Afrika en Oceanië, waaronder Congo en Zambia.