slipweerstand

Slipweerstand is de mate waarin een oppervlak weerstand biedt tegen uitglijden tijdens contact met de voet. Het begrip is van belang voor de veiligheid in gebouwen, openbare ruimten en op werkvloeren, waar uitglijden een veelvoorkomend ongeval kan zijn. De slipweerstand wordt beïnvloed door zowel de eigenschappen van het oppervlak als de interactie met de schoen, en kan onder verschillende omstandigheden veranderen door vocht, vuil, olie of vet, slijtage en het type wandelaar.

Meting en classificatie van slipweerstand worden op diverse manieren uitgevoerd. Een veelgebruikte methode is de pendulumtest, waarbij een gestandaardiseerde pendel over het oppervlak glijdt en de remweerstand wordt gemeten. Daarnaast bestaan tribometermetingen die de wrijving tussen schoen en vloer onder gecontroleerde condities weergeven, vaak uitgedrukt als een wrijvingscoëfficiënt. In de praktijk worden resultaten soms geuit als R-klassificaties (bijvoorbeeld R-klasse in bepaalde systemen) of als mu-waarden, waarbij de gebruikte methode en vocht- of vetcondities duidelijk moeten zijn.

Factoren die slipweerstand beïnvloeden zijn onder meer de textuur en het materiaal van het oppervlak, de aanwezigheid van water, olie of vet, vuil, de agressiviteit van de schoenprofiel en de hoek waaronder iemand loopt. Een hoger anti-slipgehalte kan vaak bereikt worden met specifieke vloerafwerkingen, antislipbekleding of textuur, maar de effectiviteit is altijd contextafhankelijk.

Toepassingsgericht beheer omvat het kiezen van materialen met voldoende slipweerstand voor de beoogde omgeving, tijdige reiniging en droging van oppervlakken, duidelijke marking bij natte vloeren en onderhoud van profielen en randen. Slipweerstand is daarmee geen statische eigenschap, maar een dynamische eigenschap die afhangt van situatie en interactie tussen vloer en gebruiker.