wrijvingscoëfficiënt

Wrijvingscoëfficiënt, meestal aangeduid met mu (μ), is een dimensieloze grootheid die de verhouding aangeeft tussen de wrijvingskracht en deNormale kracht die ontstaan bij contact tussen twee oppervlakken. Er bestaan twee belangrijke toestanden: statische wrijving, wanneer beweging nog niet heeft plaatsgevonden, en kinetische (of dynamische) wrijving, wanneer de oppervlakken langs elkaar bewegen. Voor statische wrijvingen geldt Fw ≤ μs Fn, en voor kinetische wrijving Fw = μk Fn, waarbij Fn de normaalkracht is die loodrecht op het contactoppervlak werkt. Over het algemeen geldt μs ≥ μk.

De waarde van de wrijvingscoëfficiënt hangt af van verschillende factoren. De materiaalcombinatie van de contactoppervlakken, de oppervlaktegesteldheid (ruwheid en slijtage), aanwezigheid van smering of vocht, temperatuur en drukdruk op het contact, bepalen het gerealiseerde μ. Daarnaast kunnen slijtage, vervuiling en veroudering de wrijvingscoëfficiënt in de tijd beïnvloeden.

Meting en standaardisering: de wrijvingscoëfficiënt kan experimenteel worden bepaald met testen zoals het hellingsvlak (de hoek waarbij beweging begint) of een horizontale trekproef. De meting gebeurt onder specifieke omgevingscondities en contactprestaties, aangezien μ afhankelijk is van die condities en niet als een universele constante geldt.

Toepassingen: kennis van μ wordt toegepast in ontwerp en analyse van aandrijf- en remsystemen, grip en tractie van banden, wrijving tussen bewegende onderdelen en uiteindelijk bij het schalen van slijtage en efficiëntie. Desondanks kan μ variëren tussen verschillende omstandigheden en moet men altijd refereren aan meetgegevens onder relevante bedrijfsomstandigheden.