ontstekingsremmende

Ontstekingsremmende, of ontstekingsremmende middelen, is een overkoepelende term voor stoffen die ontstekingsreacties in het lichaam verminderen. Ze worden gebruikt om pijn, roodheid en zwelling te verlichten die gepaard gaan met aandoeningen zoals artritis, letsel of infecties. In de medische praktijk worden vooral twee hoofdgroepen onderscheiden: niet-steroïde ontstekingsremmende medicijnen (NSAID's) en corticosteroïden.

NSAIDs remmen enzymen COX-1 en COX-2, waardoor de aanmaak van prostaglandinen afneemt en ontsteking, pijn en koorts verminderen. Veelgebruikte middelen zijn ibuprofen, naproxen en diclofenac. Aspirine is een NSAID, maar wordt minder vaak als ontstekingsremmer gebruikt vanwege het bloedingsrisico. COX-2-selectieve middelen zoals celecoxib verlagen meestal maagklachten, maar brengen hun eigen risico’s met zich mee.

Corticosteroïden (glucocorticoïden) vormen een andere belangrijke groep. Ze werken door afgifte van ontstekingsmediatoren te remmen en immuunrespons te onderdrukken. Toepassingen variëren van systemische medicatie (bijv. prednison) tot plaatselijke vormen zoals crèmes en inhalatoren. Langdurig gebruik kan bijwerkingen veroorzaken, waaronder gewichtstoename, botontkalking en glucoseproblemen.

Veiligheid en zorgvuldige monitoring zijn essentieel. NSAIDs kunnen maagdarmklachten, nierproblemen en verhoogd risico op hart- en vaatziekten geven bij langdurig of hoogdosering gebruik, en kunnen interacties hebben met andere medicijnen. Corticosteroïden dragen risico’s bij aanhoudend gebruik en vereisen afbouwschema’s onder medisch toezicht.

Beschikbaarheid varieert per land. Veel NSAIDs zijn zonder recept verkrijgbaar voor kortdurend gebruik; sterkere of langdurige behandelingen vereisen artsenadvies. Artsen kiezen de meest geschikte ontstekingsremmer op basis van de aandoening, de ernst en de risico’s voor de patiënt.