hoogdosering

Hoogdosering is het toedienen van een stof in een dosis die hoger is dan de gebruikelijke therapeutische dosis. Het doel kan zijn om sneller of sterker effect te bereiken, oftewel therapie met hoge dosis, maar het kan ook voortkomen uit een dosisoverschrijding. In de medische praktijk wordt hoogdosering meestal onder streng toezicht toegepast en volgens specifieke indicaties en protocollen.

Toepassingsgebieden en voorbeelden kunnen variëren. In de oncologie wordt gesproken van hooggedoseerde chemotherapie in combinatie met behandelingsregimen en, soms, autologe stamceltransplantatie om de bijwerkingen te herstellen en het effect te vergroten. In andere situaties kan een hoger dan standaard dosering medicijnen worden overwogen om een resistentie te overwinnen of een ernstige infectie te behandelen, maar dit gebeurt vrijwel uitsluitend in ziekenhuisomstandigheden en binnen duidelijke richtlijnen of onderzoeksprotocollen. Daarnaast kunnen ook megadoseringen van sommige vitaminen of supplementen onderwerp van discussie zijn; deze vormen van hoogdosering zijn controversieel en vereisen zorgvuldige afweging van baten en risico’s.

Risico’s en monitoring zijn wezenlijk. Dosisafhankelijke toxiciteit kan lever- en nierbeschadiging, beenmergonderdrukking, hart- of neurologische bijwerkingen veroorzaken. Omdat individuele factoren zoals leeftijd, gewicht, co-morbiditeiten en interacties met andere middelen meespelen, vereist hoogdosering intensieve medische evaluatie, laboratoriumcontrole en klinische follow-up. Bij tekenen van toxiciteit of onaangename bijwerkingen moet de behandeling worden herzien.

Verantwoord gebruik gebeurt altijd onder professionele begeleiding, meestal binnen ziekenhuizen of klinische studies. Beslissingen over hoogdosering zijn gebaseerd op bewijs, risico-inschatting en de balans tussen verwachte voordelen en mogelijke schade.