nutriëntenverlies

Nutriëntenverlies is het proces waarbij mineralen en voedingsstoffen uit een systeem verdwijnen of worden verminderd. Het begrip wordt gebruikt in verschillende contexten, zoals bodem en landbouw, waterbeheer en menselijke voeding. Het kan leiden tot lagere gewasopbrengsten, verslechterde waterkwaliteit en lagere voedingswaarde van voedsel.

In bodem en landbouw komen verliezen vaak voort uit uitspoeling door regen en irrigatie, vooral van stikstof en fosfor, evenals erosie van de bovenste bodemlaag. Daarnaast kan ammoniak verdampen en kunnen stikstofverbindingen in bodems worden omgezet in gas bij denitrificatie. Ook vermeerdert het verlies wanneer bemesting niet goed aansluit bij de productie en de bodemcapaciteit. Praktijken zoals gerichte bemesting, voldoende organische stof, gewasrotaties en bodembedekking kunnen deze verliezen beperken.

Bij menselijke voeding en gezondheid verwijst nutriëntenverlies ook naar verlies van vitaminen en mineralen tijdens productie, verwerking en opslag van voedsel, waardoor de voeding minder rijk aan voedingsstoffen wordt. In het lichaam kunnen nutriënten verliezen ontstaan door urine, feces, zweten en afvoer bij ziekte of intensive lichamelijke activiteit, evenals bij malabsorptie. Goede kooktechnieken en een gevarieerde voeding helpen de retentie en beschikbaarheid van nutriënten te behouden.

Maatregelen en monitoring richten zich op het verminderen van verliezen: in de landbouw door op maat te bemesten, bodembeheer en waterafvoer optimaliseren; in voedselproductie door conservering en minimale verwerking om nutriënten te behouden; en in dieetadviezen door afstemming van de voeding op de behoeften en opnamecapaciteit van individuen.

Nutriëntenverlies vormt zo een grensvlak tussen landbouwpraktijken, milieubeheer en voedingszorg, met gevolgen voor productiviteit, milieu en volksgezondheid.