fietsvriendelijkheid

Fietsvriendelijkheid is een maatstaf voor hoe gunstig een gebied is voor fietsen. Ze beschrijft de aanwezigheid van veilige, directe en goed verbonden fietsinfrastructuur, de toegankelijkheid voor verschillende gebruikers en beleidsmaatregelen die fietsen stimuleren als volwaardige vorm van vervoer en recreatie. Een hoge fietsvriendelijkheid draagt bij aan vaker of langer fietsen en minder autogebruik.

Belangrijke elementen zijn onder meer: een netwerk van duidelijke, doorgaande fietspaden; fysieke scheiding van gemotoriseerd verkeer waar mogelijk; voldoende, beveiligde fietsparkeerpunten; vlotte kruisingen en duidelijke bewegwijzering; goed onderhoud en seizoenbestendigheid; en een goede aansluiting op openbaar vervoer en andere vervoerswijzen.

Beleid en planning: overheden investeren in fietsinfrastructuur en verkeersveiligheid, met aandacht voor snelheid, kruispuntontwerp en barrières voor fietsen. Veel gemeenten hanteren 30 kilometer per uur zones in woonkernen en schoolroutes. In Nederland spelen ontwerp- en uitvoeringsrichtlijnen zoals CROW een rol, naast lokale fietsplannen; andere landen hebben vergelijkbare normen.

Evaluatie en effecten: indicatoren omvatten modal split (het aandeel fietsverkeer), verkeersveiligheid, bereikbaarheid van werk, school en voorzieningen, en milieubelasting. Een verhoging van fietsvriendelijkheid gaat vaak gepaard met minder files, minder uitstoot en meer sociale inclusie.

Voorbeelden: Nederland en Denemarken zijn toonaangevend, met steden als Amsterdam, Utrecht en København die ervaring delen en hun netwerken verder uitbreiden. Internationale vergelijkingen dragen bij aan het uitwisselen van best practices.

Uitdagingen blijven: klimaat- en weersomstandigheden, continue investeren in onderhoud, integratie met vracht- en autoverkeer, en zorgen voor betaalbare en toegankelijke voorzieningen voor alle inwoners.