elektrolytverstoringen

Elektrolytverstoringen zijn afwijkingen in de concentraties van belangrijke ionen in bloed en lichaamsvloeistoffen. De belangrijkste elektrolyten zijn natrium (Na+), kalium (K+), calcium (Ca2+), magnesium (Mg2+) en chloride (Cl−). Een goede balans is essentieel voor zenuwgeleiding, spierfunctie, hartritme en vochtverdeling tussen cellen en bloedvaten. Verstoringen kunnen plotseling optreden of geleidelijk ontstaan door ziekte, medicatie of vocht- en vochtbalansproblemen.

Veelvoorkomende typen zijn onder andere natriumstoornissen, kaliumstoornissen en calcium-/magnesiumstoornissen. Hyponatriëmie (te laag Na+) en hypernatriëmie (te hoog Na+) kunnen verwardheid, duizeligheid of epileptische insulten veroorzaken. Hypokaliëmie (te laag K+) en hyperkaliëmie (te hoog K+) belasten het hartritme en kunnen spierzwakte geven. Hypocalciëmie en hypercalcieëmie beïnvloeden zenuwprikkeling en spierfunctie, terwijl afwijkingen in magnesium ook verschillende klachten kunnen geven. Oorzaken variëren van dehydratie, diarree en braken tot nierinsufficiëntie, hormoonstoornissen en medicatie zoals diuretica of infusies.

Diagnose gebeurt met bloedonderzoek naar serumelektrolyten, vaak aangevuld met urineonderzoek en klinische beoordeling. Behandeling is afhankelijk van het type en de oorzaak en richt zich op het veilig corrigeren van de afwijking, het behandelen van onderliggende oorzaken en het voorkomen van complicaties. Dit kan bestaan uit vloeistoftherapie, aangepaste voeding of supplementen, en nauwkeurige monitoring van de elektrolyten. Preventie omvat tijdige herkenning van risicogroepen en regelmatige controle bij aandoeningen die de balans kunnen verstoren.