eindenergieverbruik

Eindenergieverbruik, ook wel final energy consumption genoemd in het Nederlands, is de totale hoeveelheid energie die uiteindelijk door eindgebruikers wordt toegepast voor warmte, licht, transport en andere energiegedreven activiteiten. Het omvat energiedragers zoals elektriciteit, aardgas, olieproducten en warmte uit warmtebronnen die aan woningen, bedrijven en instellingen worden geleverd. Energie die verloren gaat bij de opwekking, het transport en de distributie wordt daarbij niet als eindenergie gerekend; die verliezen vallen onder de transformatie- en distributiesector.

In de statistieken wordt eindenergieverbruik meestal uitgesplitst naar energiedrager en naar sector, bijvoorbeeld huishoudens, industrie, transport en dienstensector. Eenheden zijn vaak terawattafyh (TWh) of petajoules (PJ). De cijfers worden doorgaans gepubliceerd door nationale statistische bureaus en Europese instellingen, en dienen als basis voor het volgen van energiebalansen en beleid over energiebesparing en decarbonisatie.

Het begrip is nauw verbonden met primair energieverbruik. Primair energieverbruik telt de energie die uit natuurlijke bronnen gewonnen wordt voordat conversie en distributie plaatsvinden; eindenergieverbruik is lower, doordat verliezen en diverse omzettingen zijn uitgevoerd. Veranderingen in eindenergieverbruik kunnen voortkomen uit technologische efficiëntie, verschuivingen in het energiemix, electrificatie van vervoer en woningverwarming, en beleidsmaatregelen gericht op energiebesparing en emissiereductie.

Beperkingen en gebruik: de meting hangt af van definities en classificaties die per land kunnen verschillen, waardoor vergelijking tussen staten soms nuance vereist. Desalniettemin is eindenergieverbruik een kernindicator voor de energie-intensiteit van de economie en de voortgang richting een koolstofarme energievoorziening.