bloeddrukproblematiek

Bloeddrukproblematiek is een verzamelnaam voor aandoeningen waarbij de bloeddruk abnormaal hoog of laag blijft, of waarbij schommelingen voorkomen. In de medische praktijk spreken we onderscheidenlijk van hypertensie (hoge bloeddruk) en hypotensie (lage bloeddruk). Een diagnose wordt meestal gesteld op basis van herhaalde metingen met een bloeddrukmeter, bij voorkeur op verschillende tijdstippen en soms met ambulante bloeddrukregistratie.

Hypertensie is een veelvoorkomende chronische aandoening. Risicofactoren zijn onder meer leeftijd, overgewicht, roken, alcoholgebruik, weinig lichaamsbeweging en een familiale aanleg, vaak in combinatie met diabetes of nierziekten. Onbehandelde hoge bloeddruk verhoogt het risico op hart- en vaatziekten, beroertes en nierbeschadiging. Behandeling combineert leefstijlaanpassingen met medicatie. Leefstijlmaatregelen omvatten gezonde voeding (zoals een zoutarm dieet en voldoende fruit en groenten), regelmatige lichaamsbeweging, matig alcoholgebruik en stoppen met roken. Medicijnen kunnen bestaan uit ACE-remmers, angiotensine-II-receptorblokkers, calciumantagonisten, diuretica en bètablokkers, vaak in combinatie en afgestemd op andere aandoeningen.

Hypotensie kan leiden tot duizeligheid, verminderde bloedtoevoer naar organen en flauwvallen, vooral bij plotseling opstaan of bij oudere personen. Oorzaken zijn onder meer uitdroging, bepaalde medicijnen, hartritmestoornissen of endocriene aandoeningen. Behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak en symptomen: medicatieaanpassingen, voldoende vochtinname, traag ijken bij opstaan en aanpassingen in leefstijl.

Diagnose en monitoring omvatten regelmatige zelfmetingen, registratie van waarden en evaluatie door een huisarts of specialist. Bij afwijkende of resistente hypertensie kunnen aanvullende onderzoeken nodig zijn en worden risicofactoren beoordeeld voor een doelmatige preventie en behandeling.