Zoutwaterbaden

Zoutwaterbaden zijn badfaciliteiten of natuurlijke bronnen waarin het water een hoog zoutgehalte heeft. Dit kan zeewater uit de zee zijn of water dat kunstmatig is verrijkt met zout en mineralen. Zoutwaterbaden komen veel voor in kustgebieden, in spa- en wellnesscentra en bij thalassotherapie, een behandelingsvorm die zeewater, zeemineralen en zeewier combineert.

Zoutwater kan op verschillende manieren worden toegepast: in open buitenbaden waar men rechtstreeks in zee zwemt, in binnenbaden met kunstmatig verzoute waterinstallaties, of in speciaal samengestelde brinebaden. De saliniteit van natuurlijk zeewater ligt doorgaans rond 3,5%, terwijl brinebaden vaak hoger geconcentreerd zijn. De mineralen in het water, zoals magnesium en calcium, dragen mogelijk bij aan sensatie en wetsensibiliteit van de huid en kunnen een rol spelen bij bepaalde aandoeningen, al variëren de effecten per persoon.

Potentiële gezondheidsvoordelen worden vaak toegeschreven aan zoutwater en de drijfkracht; mensen rapporteren ontspanning, minder spierpijn en soms verlichting van huidklachten zoals psoriasis of eczeem. Het wetenschappelijke bewijs hiervoor is wisselend en afhankelijk van individuele omstandigheden; bredere medische claims ontbreken.

Bij gebruik zijn veiligheidsrichtlijnen belangrijk: hoog zoutgehalte kan ogen en huid irriteren; open wonden of kwetsuren worden af te raden; na het baden afspoelen en goed hydrateren. Personen met hart- of nierproblemen, hoge bloeddruk of andere aandoeningen dienen vooraf medisch advies in te winnen. Langdurig verblijf in extreem zout water kan uitdroging veroorzaken.

Historisch is het concept van baden in zeewater oud; in Europa werd thalassotherapie eind 19e en begin 20e eeuw populair. Tegenwoordig komen zoutwaterbaden voor in veel spa- en wellnessfaciliteiten en toeristische badplaatsen.