Vloeistaarchromatografie

Vloeistaarchromatografie, in het Nederlands vaak aangeduid als vloeistofchromatografie (LC), is een chromatografische scheidingstechniek waarbij stoffen in een monster worden gescheiden op basis van hun verdeling tussen een mobiele vloeibare fase en een stationaire fase die in een kolom aanwezig is. De mobiele fase stroomt langs de kolom terwijl deeltjes uit het monster zich differentiëren in retentie tijd, afhankelijk van hun interacties met de stationaire en de mobiele fase.

Het principe berust op differentiële verdeling tussen de vloeistof in beweging en de vaste fase in de kolom. Stoffen die sterker interageren met de stationaire fase blijven langer in de kolom en worden later elutie, terwijl minder sterk gebonden componenten sneller vertrekken. Kenmerken zoals retentiefactor (k'), selectiviteit (α) en efficiëntie van de kolom (N) bepalen de resolutie tussen signalen. Industriële toepassingen maken vaak gebruik van de kolomtheorie en parameterafstemming, zoals temperatuur, pH en mobiele fase- samenstelling.

Vloeistaarchromatografie kent verschillende varianten, waaronder reverse-phase LC (RP-LC) met een apolaire stationaire fase en polaire mobiele fase, normal-phase LC (NP-LC), ionenuitwisseling LC (IC-LC), grootte-exclusie LC (SEC-LC) en affiniteit LC. Instrumentatie omvat een pomp voor de mobiele fase, een injectiesysteem, de kolom en een detector (zoals UV/Vis, Refractie Index, fluorescence) met vaak ook connectie naar massaspectrometrie (LC-MS).

Toepassingen zijn onder meer farmaceutische analyse, milieuproeven, voedselveiligheid en klinische biochemie. LC biedt hoge scheiding, reproduceerbare resultaten en breed toepassingsgebied, maar vereist aandacht voor oplosmiddelengebruik en methodologische validatie. De geschiedenis van vloeistofchromatografie gaat terug tot halverwege de 20e eeuw en heeft geleid tot de ontwikkeling van moderne HPLC-technieken die wereldwijd in laboratoria worden toegepast.