O2verzadiging

O2verzadiging, vaak aangeduid met SpO2 of SaO2, is de proportie van de hemoglobinebindingsplaatsen die bezet zijn door zuurstof. Het geeft aan hoeveel zuurstofgebonden hemoglobine aanwezig is ten opzichte van het totale aantal bindingsplaatsen. Bij een gezond persoon bij zeeniveau ligt de O2verzadiging doorgaans tussen ongeveer 95 en 100 procent. De term kan verwijzen naar arteriële saturatie (SaO2) of perifere zuurstofsaturatie gemeten met een pulsoximeter (SpO2).

Metingen en beperkingen: SpO2 wordt meestal niet-invasief bepaald met een pulsoximeter aan een vingertop, oorlel of neus. SaO2 kan ook laboratoriummatig worden gemeten via arterieel bloedgas met co-oximetrie, wat nauwkeuriger de verschillende vormen van Hb-gebonden zuurstof kan onderscheiden. Bepaalde factoren kunnen SpO2-waarden beïnvloeden of onjuist maken. Voorbeelden zijn kunstnagels, koude of slecht doorbloede extremiteiten, beweging, fel omgevingslicht en nagellak. Ook kan een normaal SpO2-interval misleidend zijn bij laag Hb-gehalte, omdat de totale zuurstofinhoud afhangt van zowel saturatie als het Hb-gehalte.

Clinical betekenis: Een verlaagde O2verzadiging wijst op zuurstoftekort (hypoxie) en kan aanleiding geven tot aanvullende zuurstoftherapie of onderzoek naar de oorzaak van hypoxie, zoals long- of hartaandoeningen. De zuurstofinhoud van bloed (CaO2) wordt daarnaast beïnvloed door de Hb-concentratie en de opgeloste zuurstof in het plasma, niet uitsluitend door SpO2. Verhoogde saturaties zijn zeldzaam en kunnen voorkomen bij bepaalde afwijkingen zoals methemoglobinemie.

Toepassing en context: O2verzadiging wordt breed toegepast in klinische zorg, revalidatie, neonatalen en thuiszorg voor monitoring van ademhaling en zuurstofvoorziening. Interpretatie moet altijd samen met andere klinische bevindingen en, indien nodig, aanvullende bloedgasmetingen plaatsvinden.