zuurstofsaturatie

Zuurstofsaturatie, doorgaans uitgedrukt als SpO2, is het aandeel van hemoglobine dat verzadigd is met zuurstof. Het geeft een indirect beeld van de arteriële zuurstofbinding en wordt meestal gemeten met een puls-oximeter of via een bloedgasanalyse met oxyhemoglobinemetingen. SpO2 is een percentage van het totaal aanwezige hemoglobine dat zuurstof draagt.

Normale waarden en interpretatie: bij gezonde volwassenen aan zeeniveau ligt de SpO2 meestal tussen 97 en 100 procent. In veel klinische richtlijnen wordt 94-99% als normaal beschouwd; waarden onder 92% kunnen wijzen op hypoxemie en vereisen evaluatie. Bij chronische longaandoeningen kan een lagere baseline voorkomen. Ter illustratie correleert SpO2 met de arteriële zuurstofspanning (PaO2) via de oxyhemoglobine-dissociatiecurve; ruwweg is SpO2 rond 90% geassocieerd met PaO2 ongeveer 60 mmHg.

Meting en beperkingen: Puls-oximeters meten de absorptie van licht door zuurstofrijk en zuurstofarm hemoglobine en geven zo SpO2 weer. De meting is niet invasief en continu; echter is ze afhankelijk van goede perfusie en kan vertekend worden door beweging, koude, nagellak, fel omgevingslicht en donkere huidpigmentatie bij sommige apparaten. Verstoringen door koolmonoxide of methemoglobinemie kunnen misleidende saturatieniveaus geven; bij verdenking is een meting met arterieel bloedgas en co-oximetrie betrouwbaarder.

Toepassing en beleid: SpO2-monitoren worden veel gebruikt in de kliniek en thuiszorg om zuurstofvoorziening te sturen. Doelen voor SpO2 zijn afhankelijk van de aandoening; algemeen streeft men naar ongeveer 92-96% bij veel patiënten, terwijl COPD-patiënten vaak 88-92% als doel hebben om hyperoxie te voorkomen. In ziekenhuiszorg kan een arterieel bloedgas (ABG) nodig zijn voor een nauwkeurigere beoordeling van de zuurstofering en acidose. Zuurstoftherapie wordt gestart of aangepast op basis van SpO2 samen met klinische toestand.