revalidatie

Revalidatie is een multidisciplinair zorgproces met als doel functionele beperkingen te verminderen en deelname aan het dagelijks leven, werk en sociale activiteiten te bevorderen na ziekte of letsel. Het richt zich op het herstellen en optimaliseren van functioneren in de context van de dagelijkse omgeving, vaak over een langere termijn en mogelijk gestart in het ziekenhuis en voortgezet in revalidatiecentra of thuis.

De aanpak is persoonsgericht: samen met de patiënt (en naasten) wordt een individueel behandelplan met concrete doelen opgesteld. Een revalidatieteam bestaat uit een revalidatiearts, fysiotherapeut, ergotherapeut, logopedist, psycholoog, maatschappelijk werker en verpleegkundigen. De behandeling is doorgaans evidence-based en gericht op functionele taken en participatie.

Typen revalidatie omvatten onder meer fysieke revalidatie (mobiliteit, kracht, balans), neurorevalidatie (bijvoorbeeld na beroerte of letsel aan het zenuwstelsel), ortho-revalidatie en longrevalidatie, maar ook cognitieve en communicatieve revalidatie en psychosociale revalidatie. Revalidatie kan plaatsvinden in een ziekenhuis, een revalidatiecentrum of via thuisrevalidatie.

Het proces omvat intake en beoordeling, het opstellen van een behandelplan, regelmatige voortgangsbeoordeling en dischargeplanning. Doelen als zelfredzaamheid, valpreventie, terugkeer naar werk of school en verbeteren van de kwaliteit van leven staan centraal.

Veelvoorkomende situaties voor revalidatie zijn beroerte, ruggenmergletsel, botbreuken, knie- of heupporrecties en kankergerelateerde beperkingen. Meetinstrumenten zoals functionele onafhankelijkheid (FIM), ADL en patiëntgerapporteerde uitkomsten worden gebruikt om vooruitgang te volgen.

Revalidatie is zowel genezings- als participatiegericht en vraagt om continuïteit van zorg en samenwerking met mantelzorgers en andere zorgverleners. In Nederland wordt revalidatie gefinancierd via zorgverzekeraars en regionale voorzieningen, afhankelijk van de zorgvraag.