zuurstoftherapie

Zuurstoftherapie is het medisch inzetten van aanvullende zuurstof om de zuurstofspanning in het bloed te verhogen en de weefseldoorbloeding en cellulaire ademhaling te verbeteren. Het wordt toegepast bij acute of chronische hypoxie door longaandoeningen, hartaandoeningen, perioperatieve zorg en bij bepaalde neurologische of metabole aandoeningen waarbij de zuurstoftoevoer tekortschiet.

Leveringsvormen: zuurstof wordt doorgaans toegediend via een neusbril of een gezichtsmasker. Voor hogere concentraties zijn maskers zoals venturi- of non-rebreather-maskers mogelijk, en in de zorginstelling ook high-flow-systemen. Thuis en in spoed- of intensieve zorg wordt gebruikgemaakt van zuurstofconcentrators, vloeibare zuurstof of gasvormige cilinders. De toediening kan op maat worden afgesteld door middel van liters per minuut (L/min) of FiO2.

Doel en doelwaarden: de behandeldoelen variëren, maar meestal streeft men naar een SpO2 tussen 94 en 98% in de meeste patiënten; bij COPD en bepaalde risicogroepen kan 88-92% aangehouden worden om CO2-retentie te voorkomen. De zuurstoftoediening wordt getitreerd tot het doelgebied en periodiek herzien.

Veiligheid en monitoring: zuurstoftherapie vereist een voorschrift en passende monitoring, met pulsoxymetrie en af en toe bloedgasanalyse. Mogelijke bijwerkingen zijn droge slijmvliezen, huidirritatie en verhoogd brandgevaar. Langdurig gebruik van hoge FiO2 kan leiden tot zuurstoftoxiteit en ademhalingsdemping.

Nazorg en thuisgebruik: bij langdurig gebruik thuis is juiste opleiding, apparaatonderhoud en regelmatige follow-up belangrijk. Wijzigingen in flussnelheid of FiO2 dienen door een arts te gebeuren; rook- en vlamveiligheid moet worden gegarandeerd.