Mesomodellen

Mesomodellen, ook wel mesoschaalmodellen genoemd, zijn numerieke weersvoorspellingsmodellen die speciaal zijn ontworpen om meteorologische verschijnselen op mesoschaal te beschrijven. Deze schaal ligt tussen grootschalige weersystemen en lokale fenomenen en omvat doorgaans kenmerken van enkele kilometers tot duizenden kilometers. Mesomodellen worden meestal uitgevoerd op regionale domeinen met hoge ruimtelijke resolutie en worden ingezet om aspecten zoals onweersactiviteit, neerslagpatronen, windstructuren en land- of zeebriesen nauwkeuriger te voorspellen dan globale modellen.

Technisch lossen ze de afgeleide atmosferische vergelijkingen op op een rooster, en maken ze gebruik van diverse fysische paketten voor microfysica, straling, oppervlaktesprocessen en turbulentie. Het horizontale bereik van convectie-permitaan runs ligt vaak tussen 1 en 3 kilometer, terwijl bij iets ruimere resoluties convectie wordt geparameteriseerd op circa 5 tot 10 kilometer. Het verticale rooster bevat vaak tientallen tot honderden niveaus. De begin- en grensvoorwaarden komen van grotere globale modellen of rechtstreeks uit waarnemingen via data‑assimilatie.

Bij hoge resolutie kunnen onweersprocessen expliciet worden weergegeven zonder convectieparameterisatie; bij lagere resoluties wordt convectie geparameteriseerd. De gebruikte fysische pakketten verschillen per model en toepassing.

Toepassingen omvatten dagelijkse regionale voorspellingen, nowcasting en hydrologische berekeningen, evenals waarschuwingen voor extremen zoals zware regenval of wind. Enkele bekende mesoschaalmodellen zijn WRF, COSMO en RAMS. Modellen worden meestal in nested of afgeslankte formaten gebruikt om subregionale voorspellingen te leveren.

Beperkingen en onzekerheden blijven bestaan: ze vereisen aanzienlijke rekencapaciteit en goede invoerdata; de uitkomsten hangen af van de gekozen fysische parametrisaties en van de nauwkeurigheid van de grenswaarden. Ensemble-methoden worden gebruikt om onzekerheden te kwantificeren.