weefselnecrose

Weefselnecrose is de irreversibele dood van cellen en weefsel door een ernstige verstoring van de bloedtoevoer of van de voedingstoffen en zuurstof. Ook toxische factoren, infecties en inflammatoire processen kunnen necrose veroorzaken. In necrotisch weefsel treden duidelijke morfologische veranderingen op: verlies van kernstructuur (pyknose of karyorrhexis), eosinofiel cytoplasma en afbraak van de celmembranen. Het gebied kan ontstekingsreactie uitlokken en naar verloop van tijd schade aan omliggend weefsel veroorzaken.

Er bestaan verschillende vormen van necrose. Coagulatieve necrose komt vaak voor bij ischemie van solide organen en behoudt tijdelijk de weefselarchitectuur, terwijl liquefactieve necrose leidt tot een vloeibare massa, veelal bij hersenen of abscessen. Caseous necrose heeft een kaasachtige textuur en is kenmerkend voor tuberculose. Vetnecrose ontstaat in vetweefsel na trauma of pancreatitis. Fibrinoïde necrose treedt op bij immuuncomplex-geleide beschadiging van vaatwanden. Klinisch kan necrose ook leiden tot gangreen (gangreen), een ontstaansverband waarbij uitgebreide necrose gepaard gaat met ontsteking en soms gasvorming.

Pathofysiologisch ontstaat necrose door verlies van energiestofwisseling en ionenhomeostase, waardoor cellen zwellen, membranen beschadigen en kernveranderingen optreden. Necrose roept inflammatoire reacties op en kan, bij grote aantallen beschadigde cellen, leiden tot sepsis. Behandeling richt zich op het onderliggende proces, het verwijderen van necrotisch weefsel indien nodig (debridement) en het voorkomen of behandelen van complicaties zoals infectie. De prognose hangt af van de oorzaak, de omvang en de snelheid van de behandeling; herstel verloopt meestal via fibrose en littekenvorming, soms met calcificatie of resorptie van necrotisch weefsel.