weefseladering

Weefseladering is het proces waarbij een weefsel een functioneel netwerk van bloedvaten ontwikkelt of infiltreert, zodat het voldoende bloedtoevoer krijgt en kan blijven bestaan. Het begrip wordt gebruikt bij zowel natuurlijke genezing als bij weefseltechnologie en transplantatie, waar de integratie met het vasculaire systeem bepalend is voor overleving en functie. Het omvat mechanismen zoals angiogenese, vasculaire inplanting en remodellering van het weefsel rondom vasculaire structuren.

Mechanismen die betrokken zijn bij weefseladering omvatten onder meer angiogenese, het uitgroeien van nieuwe capillairen uit bestaande vaten, en inosculatie tussen graft en hostvaten. Vasculaire ingroei of vasculogenese kan ook een rol spelen bij het vormen van nieuw vasculair weefsel. Groeifactoren zoals VEGF, FGFs en angiopoëtines stimuleren endotheliale cellen en pericyten, terwijl reorganisatie van de extracellulaire matrix en mechanische signalen bijdragen aan maturatie en stabilisatie van de vaatnetwerken.

Toepassingen van weefseladering zijn onder meer reconstructieve chirurgie en brandwondenbehandeling, waar snelle vascularisatie de overlevingskansen van grafts en flapweefsels verhoogt. In de weefselengineering wordt vaak gewerkt aan pre-vasculatiseerde grafts, scaffolds met georganiseerde porositeit en co-cultures van endotheelcellen om een verbindingsnetwerk te creëren voordat het implantaat in het lichaam komt.

Uitdagingen omvatten onvolledige perfusie die necrose kan veroorzaken, evenals immunologische en inflammatoire reacties die de integratie kunnen bemoeilijken. Beoordeling van weefseladering gebeurt via beeldvormingstechnieken zoals duplex-echo, CT- of MRI-angiografie en via histologische evaluatie van capillaire density en perfusie. Zie ook angiogenese, vasculogenese en weefselengineering.