vochtigheidsgrenzen

Vochtigheidsgrenzen zijn de minimale en maximale vochtgehalte- of relatieve luchtvochtigheidsbereiken waaraan een materiaal, product of omgeving moet voldoen om prestaties, veiligheid en duurzaamheid te garanderen. Ze worden in diverse sectoren toegepast om kwaliteit te bewaken en schade zoals uitzetting, scheurvorming, corrosie of schimmelgroei te voorkomen.

In hout en houtproducten moet het vochtgehalte binnen soort- en toepassingsspecifieke grenzen blijven om dimensionale stabiliteit en de kans op schimmel of houtrot te beperken. Hout dat voor bouw- of meubeltoepassingen wordt gebruikt, wordt doorgaans gehouden binnen een beperkt vochtigheidsbereik, afhankelijk van klimaat en gebruik. In beton en andere bouwmaterialen beïnvloedt vocht in de poriën de uitharding en langetermijn-duurzaamheid; overmatig vocht kan corrosie van staal en bevordering van schimmelgroei veroorzaken, terwijl te weinig vocht de verwerking kan bemoeilijken.

In opslag en logistiek wordt de relatieve luchtvochtigheid gecontroleerd om klonteren, bederf of corrosie te voorkomen. Voor elektronische apparaten en textiel geldt dat een gecontroleerde RH het risico op corrosie, statische elektriciteit en microbiële groei beperkt.

Metingen en standaarden: vocht wordt gemeten met vochtmeters of hygrometers en gravimetrische methoden. Standaarden van ISO en ASTM beschrijven meetprocedures en aanbevolen RH-bereiken voor omgevingen en producten.

In de praktijk hangen deze grenzen af van materiaal, toepassing en klimaat; organisaties stellen procedures op om deze grenzen te monitoren en af te dwingen om kwaliteit en veiligheid te waarborgen.