koaguleerumises

Koaguleerumises is een term die in sommige vakgebieden wordt gebruikt om het proces te beschrijven waarbij serum of serum‑afgeleide componenten onder invloed van specifieke stimuli in een coagulatie‑toestand komen. In de normaal fysiologie coaguleren serum zelf doorgaans niet, omdat serum het fibrinogeen en andere actieve stollingsfactoren mist; de coagulatie vindt meestal plaats in plasma.

In laboratoriumomstandigheden kan koaguleerumises worden opgewekt door toevoeging van procoagulantia, zoals trombine of weefselfactor (tissue factor). Door deze stoffen kan een fibrine-netwerk ontstaan en vormt zich een coagulum. Dit wordt soms toegepast in gespecialiseerde assays of bij de productie van gelachtige preparaten waarin serumcomponenten worden bestudeerd of geanalyseerd.

Toepassingsgebieden zijn onder meer onderzoek naar de interacties van serumeiwitten met stollingsfactoren, evaluatie van stollingscontrole in patiëntmonsters en het ontwikkelen van ademende gels of klonten waarin serum als grondstof fungeert. De praktijk is echter beperkt en de term koaguleerumises is geen algemeen gangbare aanduiding in klinische hematologie; in veel literatuur wordt eerder gesproken over coagulatie van plasma of over serum als zodanig zonder implicatie van spontane koagulatie.

Zie ook: Coagulatie, Plasma, Serum, Fibrine, Stollingsfactoren.