blaasagents

Blaasagents, ook wel blowing agents genoemd, zijn stoffen die tijdens de productie van polymeren gasvorming of gasophoping veroorzaken. Het doel is een schuimstructuur te creëren met een lagere dichtheid en specifieke eigenschappen zoals isolatie, demping of gewichtbesparing.

Er wordt onderscheid gemaakt tussen fysieke en chemische blaasmiddelen. Fysieke blaasmiddelen bestaan uit onder druk opgeslagen gassen of vluchtige vloeistoffen die bij verwerking vrijkomen en gas vormen in het smelt- of gietwerk. Voorbeelden zijn kooldioxide (CO2) en stikstof (N2), evenals vluchtige koolwaterstoffen zoals pentaan die verdampen. Chemische blaasmiddelen ontstaan uit chemische blootstelling of ontleding bij verhitting; zij zetten gas vrij tijdens de verwerking, meestal CO2 en stikstof, vaak geholpen door additieven zoals azodicarbonamide in sommige materialen. Moderne processen maken ook gebruik van water-gebaseerde reacties die CO2 produceren in het polymeer.

Toepassingen van blaasagents zijn onder meer polyurethaanschuim, polystyreen en andere polyolefinen, die worden gebruikt in isolatie, verpakkingen, automotive onderdelen en bouwmaterialen. De gekozen blaasmiddelen bepalen de celstructuur (gesloten- of opencel), de celgrootte, de dichtheid en daarmee de mechanische en thermische eigenschappen van het eindproduct.

Milieu- en veiligheidsaspecten spelen een belangrijke rol. Blaasagents kunnen invloed hebben op klimaat en ozonlaag, en regelgeving stimuleert het gebruik van minder klimaatbelastende opties. Alternatieven zoals water-gebaseerde of laag-GWP-blowing agents, evenals alternatieve processen, worden steeds vaker toegepast. Veiligheidsmaatregelen zijn noodzakelijk bij opslag, transport en verwerking vanwege druk, brand- en toxische risico’s.