berghellingen

Berghellingen zijn de steile zijden van bergen en heuvels die ontstaan onder invloed van lange geologische processen. Ze ontstaan door tectonische opheffing en uplifts die de aardkorst omhoog duwen, gevolgd door erosie die het reliëf vormt. Massa-bewegingen zoals aardverschuivingen en steenlawines dragen bij aan het kenmerkende profiel van veel berghellingen. De term wordt in het Nederlands gebruikt voor descriptieve geografische contexten en planningstoepassingen.

Kenmerken: berghellingen variëren sterk in hellingsgraad en oriëntatie. De helling ligt doorgaans tussen 15 en 40 graden, met extreem steile delen die 50 graden of meer kunnen bereiken. De hellingshoek en de oriëntatie (noord-, oost-, zuid- of westhelling) beïnvloeden klimaat, vochtigheid en erosie. De bodem en de rotslagen bepalen de stabiliteit: losse bodems en onstabiele rotslagen verhogen het risico op massa-bewegingen.

Processen en gevaren: op berghellingen spelen vorst-dooi, erosie, wortelgroei en waterdruk een rol bij de afbraak van rots en bodem. Rotslawines, aardverschuivingen en modderstromen zijn mogelijke gevaren; sneeuw- en ijsdynamiek kan bijdragen aan slides, vooral bij opwarming en permafrostafbraak. Berghellingen vormen belangrijke habitats en leveren waterafvoer en sedimenttransport aan valleien.

Menselijk gebruik: berghellingen beïnvloeden wegen- en spoorinfrastructuur, tunnels en andere constructies. Stabiliteitsbeoordelingen, drainage en retentiemaatregelen zijn vaak vereist; landschapsbeheer en veiligheidsmaatregelen beperken risico's. Bergsport en toerisme richten zich op deze landschappen.

Samenvattend vormen berghellingen een veelvoorkomend geomorfologisch fenomeen dat zowel natuurlijke processen als menselijke activiteiten beïnvloedt.