Vochtbindende

Vochtbindende verwijst naar het vermogen van een stof of materiaal om vocht, hetzij in de vorm van waterdamp uit de lucht, hetzij als vloeistof, te binden en vast te houden. Dit gedrag ontstaat door hygroscopische opname, fysieke adsorptie in poriën of door chemische hydratatie waarbij water chemisch gekoppeld wordt aan de stof. Samen met desiccanten wordt vaak gesproken van vochtbindende materialen die zijn ontworpen om vochtigheid te controleren en schimmel, corrosie of kwaliteitsverlies te voorkomen.

Er bestaan verschillende mechanismen en typen vochtbindende materialen. Hygroscopische stoffen nemen vocht op uit de omgeving; ze werken vaak reversibel, afhankelijk van temperatuur en vochtigheid. Fysieke adsorptie vindt plaats in poriën en overzichtelijke oppervlakken (zeolieten, silicagel). Chemische hydratatie gebeurt bij zouten en hydraten, waarbij water moleculen chemisch gebonden worden. Ook superabsorberende polymeren en bepaalde natuurlijke klei- en mineralenstructuren kunnen vocht effectief binden. Voorbeelden van veelgebruikte vochtbindende materialen zijn silicagel, calciumchloride, bentonietklei, zeolieten en sommige superabsorberende polymeren.

Toepassingen bevinden zich op meerdere terreinen. In verpakkingen en opslag dienen vochtbindende materialen als desiccants om voedsel, medicijnen en elektronica droog te houden. In bouw, landbouw en textiel worden ze gebruikt om vochttransport te reguleren en schimmel- of kwaliteitsproblemen te voorkomen. Bij de selectie spelen factoren als capaciteit, regeneratiemogelijkheid, juiste vochtigheidsbereik en veiligheid een rol. Sommige materialen kunnen corrosief zijn of milieuproblemen veroorzaken bij verwijdering; andere zijn relatief inert en herbruikbaar via verwarming of regeneratie. Zie ook hygroscopische stoffen en dessecanten.