Vitaminegebrek

Vitaminegebrek is een conditie waarbij het lichaam onvoldoende van een essentiële vitamine bevat om normaal te functioneren. Vitaminen zijn organische micronutriënten die betrokken zijn bij stofwisseling, groei en herstel. Tekorten ontstaan door een onvoldoende inname, slechte absorptie, verhoogde behoefte of geneesmiddelen die de opname belemmeren. De symptomen variëren per vitamine en kunnen zich sluipend ontwikkelen.

Veelvoorkomende tekorten zijn: vitamine A kan leiden tot nachtblindheid en aangetaste slijmvliezen; vitamine C veroorzaakt scheurbuik met bloedend tandvlees en huidbloedingen; vitamine D leidt tot skeletaandoeningen zoals rachitis bij kinderen en osteomalacie bij volwassenen; vitamine B12 en folaat ontbreken kunnen megaloblastaire anemie en neurologische klachten veroorzaken; vitaminen uit de B-groep zoals thiamine (beriberi) en niacine (pellagra) hebben specifieke syndromen; vitamine K-tekort kan leiden tot verhoogde bloedingsneiging. Andere tekorten kunnen algemene vermoeidheid, zwakte, duizeligheid, huid- en haarproblemen en een verzwakt immuunsysteem veroorzaken.

Diagnose gebeurt op basis van klinische bevindingen en bloedonderzoek naar vitamineconcentraties, samen met evaluatie van dieet en absorptieproblemen. Behandeling bestaat uit gerichter supplementgebruik en dieetveranderingen, soms met behandeling van onderliggende aandoeningen die de absorptie belemmeren.

Preventie draait om een gevarieerd dieet met voldoende fruit, groenten, volkorenproducten en zuivel of verrijkte alternatieven, eventueel aangevuld met vitamine-supplementen voor risicogroepen zoals zwangere vrouwen, ouderen en veganisten. Publieke gezondheidsprogramma’s kunnen fortificatie en voorlichting omvatten.