absorptie

Absorptie is het proces waarbij energie, stof of straling door een medium wordt opgenomen. In het dagelijks taalgebruik verwijst het vaak naar opname van licht of geluid in een materiaal, maar in wetenschappelijke context kan absorptie ook de opname van stoffen in een bulkfase of door biologische weefsels betekenen. Een belangrijk onderscheid is dat absorptie meestal betrekking heeft op binnendringen in het materiaal, terwijl adsorptie (een ander proces) op aanhechting op een oppervlak duidt.

In optica en spectroscopie verwijst absorptie naar het proces waarbij elektromagnetische straling door een stof wordt geabsorbeerd door elektronen of moleculaire vibraties. Dit leidt tot kenmerken in een spectrum: bepaalde golflengten worden verzwakt afhankelijk van de samenstelling en toestand van de stof. De mate van absorptie wordt beschreven met kenmerken als de absorptiecoëfficiënt en, bij persistente monsters, de wet van Beer-Lambert: I = I0 e^(-αx) of A = εcl, waarbij I de overgebleven intensiteit is, x de doorgangsafstand, ε de molaire absorptiecoëfficiënt, c de concentratie en l de padlengte.

In chemie en biologie kan absorptie verschillende vormen aannemen. Het kan verwijzen naar opname van opgeloste stoffen in een bulkfase (opname door oplosmiddel of materiaal) of naar opname door biologisch weefsel of cellen (bijvoorbeeld voedingsstoffen of geneesmiddelen die in het bloed terechtkomen). In farmacologie is absorptie de beweging van een stof van de toedieningsplaats naar de circulatie.

Geluids- en warmteabsorptie beschrijven hoe materialen energie opnemen in plaats van te reflecteren of te geleiden. Een hoge geluidsabsorptiecoëfficiënt duidt op minder reflectie, terwijl warmteabsorptie bepaalt hoe snel een materiaal opwarmt bij straling of convectie.