Telefoonkanalen

Telefoonkanalen verwijzen naar de afzonderlijke verbindingen in een telecommunicatienetwerk die worden gebruikt om stemgesprekken tussen eindgebruikers en netwerkelementen te transporteren. Elk kanaal draagt spraakdata of de signalering die nodig is om een gesprek op te zetten en te onderhouden. De technologie achter telefoonkanalen varieert van traditionele analoge lijnen tot digitale en op internet gebaseerde oplossingen.

Analoge kanalen waren lange tijd de standaard in vaste netwerken (POTS). Digitale kanalen verbeteren capaciteit en betrouwbaarheid; voorbeelden zijn ISDN en PRI, waarbij meerdere gelijktijdige gesprekken mogelijk zijn via opgesplitste B-kanalen. Met de opkomst van bredere netwerken werd spraak steeds vaker getransporteerd als datapakketten over IP-netwerken (VoIP), waardoor telefoonkanalen ook via LAN en Internet kunnen lopen.

Mobiele netwerken leveren telefoonkanalen via cellulaire verbindingen (GSM, UMTS, LTE, 5G). Ook al is de onderliggende technologie verschillend, het doel blijft hetzelfde: het leveren van realtime spraak en soms multimedia via afgesproken kanalen.

Signaling en beheer spelen een cruciale rol bij telefoonkanalen. Circuit-switched netwerken gebruiken signaling zoals SS7 en ISDN-signaling, terwijl VoIP-omgevingen signaling zoals SIP gebruiken om sessies op te zetten en af te sluiten. Capaciteit en kwaliteit worden bewaakt met technieken zoals QoS en buffering om ruis, vertraging en jitter te beheersen.

In zakelijke omgevingen worden telefoonkanalen geschaald via trunks en autorisaties, en in consumentenomgevingen via vaste lijnen, mobiele abonnementen of virtuele trunks. Beveiliging, privacy en regelgeving vormen belangrijke randvoorwaarden bij het ontwerp, beheer en gebruik van telefoonkanalen.