telecommunicatienetwerk

Een telecommunicatienetwerk is een ingericht systeem dat het verzenden van informatie over afstanden mogelijk maakt via elektrische, elektronische, radios of optische middelen. Het ondersteunt spraak, data en multimedia en verbindt eindgebruikers, bedrijven en netwerken wereldwijd.

Kenmerkend is de gelaagde opbouw: een access- of last-mile gedeelte waarmee eindgebruikers verbinding maken met een toegangspunt, en een kernnetwerk dat deze punten met elkaar verbindt. Signalen worden over verschillende media verzonden, zoals glasvezel, koper, coax en draadloze kanalen. De infrastructuur bevat eindpunten, schakelaars, routers, multiplexers en base stations; transportnetwerken dragen de grootste capaciteit.

Technologieën variëren van traditionele circuitgebaseerde netwerken (PSTN, ISDN) tot moderne packetgebaseerde netwerken (IP). Mobiele netwerken omvatten GSM, 3G, 4G/LTE en 5G. Glasvezelnetwerken gebruiken vaak PON-technologie; draadloze verbindingen omvatten microwave- en satellietlinks. Spraak en multimedia worden steeds vaker via VoIP en IP-gebaseerde services geleverd.

Netwerken worden beheerd door operators en gereguleerd door toezichthouders. Belangrijke aandachtspunten zijn betrouwbaarheid, capaciteit, beveiliging en privacy. Netwerken kennen redundantie en failover-mechanismen en vereisen regelmatig onderhoud en upgrades.

Huidige trends zijn onder meer de convergentie van spraak, data en video over IP, een toenemende adoptie van SDN en NFV, en de integratie met edge computing. Verstoringen zoals natuurrampen en cyberdreigingen benadrukken het belang van robuuste en veerkrachtige telecommunicatienetwerken.