Sensorineuraal

Sensorineuraal gehoorverlies, vaak afgekort als sensorineuraal, verwijst naar gehoorverlies dat voortkomt uit schade aan het binnenoor (de cochlea) of aan de gehoorzenuw. Dit type verlies ontstaat meestal niet door problemen met het buiten- of middenoor, maar doordat de haarcellen in de cochlea of de zenuwbanen naar de hersenen beschadigd zijn. Het kan congenitaal of verworven zijn en varieert in ernst van gehoorverlies licht tot ernstig.

Oorzaken van sensorineuraal gehoorverlies zijn onder meer leeftijdsgerelateerd verlies (presbycusis), langdurige blootstelling aan luid gehoor (noise-induced gehoorverlies), genetische factoren, infecties en ziekten van het binnenoor, ototoxische medicatie (zoals bepaalde chemotherapie of antibiotica), trauma en auto-immuunproblemen. Sommige gevallen zijn plotselinge sensorineurale verliesverschijnselen waarbij snelle medische aandacht vereist is. Ook syndromen en aandoeningen zoals Menière’s ziekte kunnen sensorineuraal gehoorverlies met zich meebrengen, vaak gepaard gaand met duizeligheid.

Symptomen bestaan meestal uit verminderd gehoor, vooral bij hoge frequenties, moeite met verstaan in rumoerige omgevingen en terugkerende tinnitus (oorsuizen). Soms kunnen balansklachten voorkomen als het vestibulaire systeem is betrokken.

Diagnostiek omvat gehoortesten zoals pure-tone audiometrie en spraakwaarheid, waarbij botgeleiding wordt vergeleken met luchtgeleiding om sensorineuraal verlies vast te stellen. Aanvullend kunnen otoakoestische emissies en MRI- of CT-beeldvorming nodig zijn om retrocochleaire afwijkingen uit te sluiten.

Behandeling is afhanklijk van de oorzaak en ernst. Hoortoestellen bieden vaak verbetering bij zacht tot matig verlies, terwijl cochleaire implantaten mogelijk zijn bij ernstige tot ernstige sensorineuraal verlies wanneer hoortoestellen onvoldoende helpen. Soms worden medicijnen ingezet bij plotseling gehoorverlies of ter ondersteuning van de onderliggende aandoening, en wordt gehoorbescherming aangeraden om verdere schade te voorkomen.