gehoortesten

Gehoortesten zijn methoden om het gehoor te beoordelen en gehoorverlies op te sporen. Ze kunnen worden onderverdeeld in screenings en diagnostische testen. Screeningen worden vaak uitgevoerd bij mensen zonder gehoorklachten om gehoorschade vroeg te detecteren, bijvoorbeeld in scholen, bij de huisarts of op de geboorteafdeling. Diagnostische testen worden uitgevoerd wanneer er signalen van gehoorproblemen zijn of na verwijzing door een arts, om de aard en ernst van het gehoorverlies vast te stellen.

Veelgebruikte testen zijn onder meer pure-tone audiometrie (PTA), die de gehoorgrens bij verschillende toonhoogten meet, en spraak-audiometrie, die het begrip van spraak evalueert. Tympanometrie onderzoekt de middenoorfunctie. Otoakoestische emissies (OAE) geven informatie over cochleaire functie, vooral bij jonge kinderen. Auditieve hersenstamrespons (ABR) beoordeelt de zenuwbanen tot in de hersenstam. Ook kunnen akoestische reflexmetingen worden toegepast.

Neonatale screening: in veel landen worden pasgeborenen gescreend met OAE en/of automatische ABR, zodat ernstige gehoorproblemen vroeg kunnen worden vastgesteld.

Resultaten en vervolg: De uitkomsten geven aan of en welk type en welke ernst van gehoorverlies aanwezig is (conductioneel, sensorineuraal of gemengd). Op basis daarvan volgt meestal doorverwijzing naar een audioloog voor uitgebreidere evaluatie en behandeling, zoals hoortoestellen, cochleaire implantaten of medische/chirurgische opties, en begeleiding bij taalontwikkeling.

Setting en beperkingen: Gehoortesten vereisen vaak een geluiddichte ruimte en gespecialiseerde apparatuur; bij jonge kinderen, ouderen of mensen met beperkingen kan testen moeilijker zijn. Resultaten kunnen beïnvloed worden door oorontsteking, oorsmeer of variabiliteit in aandacht en samenwerking.