Otoakoestische

Otoakoestische emissies (OAE) zijn geluidsgolven van lage intensiteit die door de cochlea worden geproduceerd, vooral door de werking van de buitenste haarcellen. Deze energie wordt via het middenoor teruggevoerd naar de gehoorgang en daar met een microfoon geregistreerd. OAE geeft daarmee een objectieve indicatie van de functie van de cochlea, zonder dat de patiënt actief hoeft mee te werken.

Er bestaan verschillende typen otoakoestische emissies. Spontane OAEs (SOAEs) treden zonder stimuli op en zijn bij sommige personen aanwezig. Evoked OAEs worden opgewekt door een akoestische stimulus en omvatten onder meer transient-evoked OAEs (TEOAE), geactiveerd door korte pulsen of klikken, en distortion-product OAEs (DPOAE), opgewekt door twee toonfrequenties (f1 en f2) die een derde toonraffijn produceren op 2f1-f2. De aanwezigheid en amplitude van OAEs hangen af van een goed functionerend binnenoor en een stabiele middenoor.

Metingen worden uitgevoerd met een compacte probe die in de gehoorgang wordt geplaatst en zowel speelt als opneemt. Uitkomsten worden meestal gerapporteerd als aanwezig/afwezige OAEs of als amplitudes in dB SPL, vaak gekoppeld aan de stimuli die zijn gebruikt.

Toepassingen omvatten onder meer newborn gehoorscreening, het objectief bepalen van cochleaire functie bij vermoed gehoorverlies, en monitoring van cochleaire gezondheid tijdens ototoxische behandelingen of na blootstelling aan schadelijk lawaai. OAEs kunnen echter niet de werking van de gehoorzenuw of centrale gehoorbanen aantonen en zijn afhankelijk van een gezonde middenoorfunctie; afwijkingen in het middenoor kunnen valse afwijzingen geven.

Historisch werd de ontdekking van otoakoestische emissies toegeschreven aan Peter Kemp in 1978, wat de basis legde voor moderne klinische toepassingen.