Orkestsecties

Orkestsecties vormen de indeling van een symfonieorkest volgens instrumentengroepen. Deze indeling helpt bij de orkestratie, de balans en de klankkleur die een stuk vereist. In de meeste orkesten is de verdeling strijkers, houtblazers, koperblazers en slagwerk de basis, met soms aanvullende groepen zoals keyboards of harp afhankelijk van het repertoire.

De strijksectie is doorgaans de grootste groep en levert een karakteristieke ruggengraat van het orkestgeluid. Binnen de strijkers onderscheidt men meestal eerste violen en tweede violen, naast altviolen, celli en contrabassen. Soms staat er ook een harp in de strijkafdeling en in sommige werken treden extra strijkers of virtuoze solisten op als onderdeel van de sectie.

Houtblazers bestaan uit fluiten (inclusief piccolo), hobo’s (soms met Engelse hoorn), klarinetten en fagotten (waaronder contrafagot). In romantische en moderne werken kunnen extra houtblazers voorkomen, evenals verschillende toonsoften of dubbelingen.

Koperblazers omvatten hoorns, trompetten, trombones en tuba. De samenstelling kan per stuk variëren en sommige partijen vereisen extra hoorns of trombones, afhankelijk van de gewenste klankkleur en dynamiek.

Slagwerk (en soms klankkleppen) vormt de ritmische en dynamische basis. Tot slagwerk behoren timpani en vurige percussie zoals snares, basdrum, bekkens en klankkistjes; daarnaast kunnen grotere stukken toetseninstrumenten (piano, celesta, klavecimbel) en harp als aanvullende elementen optreden.

In de uitvoering worden secties geleid door sectiehoofden en de concertmeester van de strijkers. Dubbelspel, toonhoogteafstemming en cueing zorgen voor cohesie, terwijl het repertoire bepaalt welke instrumentgroepen sterk of subtiel aanwezig zijn. Binnen het orkest kunnen spelers ook dubbelwerk verrichten afhankelijk van de partituur.