Dierwelzijnsnormen

Dierwelzijnsnormen zijn de normen die de minimale voorwaarden vastleggen waaraan dieren in Nederland moeten voldoen om hun welzijn te waarborgen. Ze geven aan hoe dieren gehouden, verzorgd en behandeld mogen worden, met aandacht voor lichamelijk welzijn en het mentale welzijn, zoals het kunnen uiten van natuurlijk gedrag.

Deze normen maken deel uit van het juridische en beleidskader rond dierwelzijn. In Nederland vallen ze onder wet- en regelgeving zoals de Wet dieren en bijbehorende besluiten en nadere regelgeving. De handhaving ligt meestal bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) en, in sommige gevallen, bij politie en toezichthouders. De normen sluiten aan bij Europese richtlijnen en internationale normen voor dierwelzijn en worden regelmatig herzien om vooruitgang en new findings in de dierwetenschap te weerspiegelen.

Dierwelzijnsnormen zijn breed van toepassing en hebben betrekking op verschillende sectoren. Ze gelden voor landbouwhuisdieren zoals runderen, varkens, schapen, geiten en pluimvee, maar ook voor huisdieren, transport van dieren en slacht. De normen bestrijken onderwerpen als huisvesting en klimaat, voeding en water, preventie van pijn en ziekte, medische zorg, omgang en hantering, en de mogelijkheid om natuurlijk gedrag te vertonen. Sectorkenmerken en bedrijfsspecifieke eisen kunnen aanvullende normen bevatten.

In de praktijk worden normen nageleefd via inspecties, rapportages en sancties bij overtredingen. Veel sectoren kennen daarnaast kwaliteits- of certificeringsprogramma’s die bovenop de wettelijke normen blijven, teneinde de dierenhuikelijkheid verder te verbeteren. Dierwelzijnsnormen vormen daarmee een geleidelijk instrument voor verbetering van het welzijn van dieren in de Nederlandse samenleving.