Buisvoeding

Buisvoeding, ook wel enterale voeding genoemd, is voedingsondersteuning die via een buis rechtstreeks in de gastro-intestinale tract wordt toegediend. Dit gebeurt wanneer iemand niet voldoende via de mond kan eten of slikken, maar wel een werkende darm heeft. In de meeste gevallen is buisvoeding de voorkeursvorm van voeding boven parenterale voeding, die via een infuus in de bloedbaan gaat.

Toedieningsroutes zijn onder meer neus- of mondsonde naar de maag (nasogastrische of orogastrische sonde), neussonde naar de dunne darm (nasojejunale sonde) en operatief aangelegde voedingsbuizen zoals een gastric/PEG- of jejunostoom (PEG/PEJ). De keuze hangt af van de lokalisatie van de voeding, de duur van de behoefte en mogelijke complicaties. Buisvoeding kan tijdelijk zijn of blijvend, afhankelijk van de aandoening.

Formuleringen voor buisvoeding variëren. Veel gebruikte formuleringen zijn polymeric feeds met intacte eiwitten en koolhydraten; elementaire of semi-elementaire feeds bevatten reeds afgebroken eiwitten en kunnen bij malabsorptie of ernstige darmstoornissen worden gekozen. Energiedichtheden variëren meestal rond 1 kcal/ml; eiwitbehoefte ligt vaak tussen 1,0 en 1,5 g/kg lichaamsgewicht per dag, afhankelijk van de klinische situatie. Voeding kan continu via een pomp of als bolus gegeven worden, met monitoring van gewicht, vochtbalans, elektrolyten en glycemie. Plaatsingscontrole van de buis gebeurt meestal bij de start.

Veiligheids- en complicatieoverwegingen omvatten aspiratie bij voeding in de longen, migratie of blokkering van de buis, irritatie van neus- of keelholte, diarree of obstipatie en zeldzamere complicaties zoals lekkage of infectie bij de ingang van de sonde. Refeeding-syndroom kan voorkomen bij ernstig ondervoede patiënten.